Klavecimbels zijn al lang geen dode museumobjecten meer, die zwijgend in vitrines stof staan te vergaren. Vanaf de jaren 1960 is het beroep van klavecimbelbouwer nieuw leven ingeblazen. De prachtigste kopieën klinken op onze concertpodia of gewoon bij liefhebbers thuis. Af en toe krijgen we ook een antiek instrument te horen dat in speelbare toestand is gebracht. Het klavecimbel is opnieuw een levend instrument geworden, geliefd en vertroeteld.
Een uitzondering geldt nog steeds voor één type instrument: het 16-voetsklavecimbel. Waar gaat het over? Met name in het Duitse gebied zijn in de achttiende eeuw uit de kluiten gewassen instrumenten gebouwd die naast de standaard 8-voetsregisters die op ‘normale’ toonhoogte klinken, en eventuele 4-voetsregisters die een octaaf hoger klinken, ook een 16-voetsregister bezitten. Deze extra reeks laagklinkende snaren zorgt voor een aanzienlijke uitbreiding van de basresonantie. Het zijn zeldzame specimen, en ze worden wel eens afgedaan als monsterlijke orgel-imitaties. Er is ook flink discussie over hoe courant deze instrumenten echt waren in hun tijd.
In al deze scepsis brengen we verandering. We laten een gloednieuwe kopie van een 16-voetsklavecimbel in Duitse stijl van de in Italië opererende klavecimbelbouwer Max Doronin aanrukken, en we gaan de confrontatie aan. Francesco Cera speelt er Das wohltemperierte Klavier op, en later treden ook Diego Ares, Marco Mencoboni, Arianna Radaelli en Irene Roldán aan voor een langverwachte rehabilitatie van deze grote broer van de klavecimbelfamilie.
