Kunstwerk van de dag
Met het Kunstwerk van de Dag verbinden we dagelijks een kunstwerk aan een van de concertprogramma’s. Soms ligt de link voor de hand, soms is deze verrassend of onverwacht. Met vandaag: Vanitas-stilleven met zelfportret van de schilder (1651) van David Bailly.
Vanitas-schilderijen uit de zeventiende eeuw tonen de vergankelijkheid van het leven. Voorwerpen als schedels, verwelkte bloemen en gedoofde kaarsen herinneren ons eraan dat rijkdom en schoonheid tijdelijk zijn.
David Bailly toont in zijn schilderij zichzelf niet alleen als kunstenaar, maar ook als filosoof over de tijd. Op het schilderij zien we hemzelf, omringd door allerlei Vanitas-voorwerpen: een schedel, een uitgedoofde kaars, een horloge, een zandloper, maar ook kostbare juwelen, muziekinstrumenten en een tulp die binnenkort zal verwelken. Bailly voegt daar een bijzonder spel met tijd aan toe: naast zijn oudere zelfportret schildert hij ook een jongere versie van zichzelf en een portret van zijn echtgenote. Het doek filosofeert over leven, liefde en sterfelijkheid.
Diezelfde thematiek van tijd en vergankelijkheid klinkt door in Die Tageszeiten van Georg Philipp Telemann. De componist beschrijft de dag in vier momenten – ochtend, middag, avond en nacht – en laat ons zo ervaren hoe dagen telkens opnieuw, maar nooit hetzelfde voorbijgaan.
A Nocte Temporis speelt de vier dagdelen in vier verschillende concerten, op momenten die bij de tijd van de dag passen. De muziek wordt begeleid door zandkunstenares Natalia Moro. Terwijl de musici spelen, creëert zij live beelden in zand die boven het podium geprojecteerd worden. Zoals Bailly’s zandloper de tijd meet, zo laat Moro de tijd letterlijk door haar handen glijden.
